O labor nas aulas do Padre Piquer

Toca falar de inclusión. O centro de formación Padre Piquer, en Madrid, poderiamos dicir que está especializado nesta dura tarefa da educación. A inclusión de alumnado pertencente a case 40 países diferentes nos que, como xa sabemos, cada un deles conta coas súas costumes, as súas tradicións e os seus hábitos diferentes. Polo que o reto deste centro educativo parece complexo.

As súas aulas son denominadas cooperativas e multitarefa. Cooperativas porque o alumnado se axuda entre si e porque son varios os docentes que guían aos diferentes grupos. Multitarefa porque cada alumno ten o seu ritmo e un pode estar traballando con contidos matemáticos e outro con contidos lingüísticos, de aí que tamén sexan necesarios varios profesores nestas aulas.

Paréceme que este centro está facendo un labor social e educativo moi importante nun lugar como é Madrid, que recibe moita migración e moitos dos rapaces en idade escolar poderían estar practicando o absentismo ou deixándose levar nunha clase na que non ten unha atención individualizada que necesita, sobre todo, nos seus primeiros anos de escolarización en España.

Pese a todo, e sen coñecer o que acontece a diario nas aulas, vexo algo utópico o xeito de traballaren estes docentes. Son profesionais conscientes da difícil situación de moi boa parte do alumnado e entendo que as barreiras lingüísticas e dos hábitos se van pulindo pouco a pouco, pero estamos preparados para afrontar este reto tan complexo? Supoño que hai unha evolución positiva, pero paréceme demasiado abstracto todo o que se presenta no seu proxecto. Ademais, chámame a atención o uso permanente e remarcado de tabletas, cando quizais as prioridades son outras. Pero descoñezo o sistema de subvención que pode ter este centro que non é público; e se só acceden á ensinanza as persoas con máis recursos económicos porque, de ser así, é unha contrariedade á iniciativa que se promove.

Por outra banda, e xa como última reflexión, non sei ata que punto é bo que o 80 ou 90% do alumnado sexa de nacionalidades diferentes á española porque podemos estar creando dalgún xeito “guetos” e privando a estes rapaces dunha ensinanza en colexios aos que asisten tamén os propios madrileños, é dicir, privando dunha ensinanza verdadeiramente inclusiva.

Insisto, todo isto partindo da idea de que o traballo que fan desde este centro parece unha grande iniciativa social e educativa, coa que están tentando evitar un mal maior: o absentismo escolar e o analfabetismo.

Aquí deixo un enlace a unha reportaxe que lles fixeron desde o xornal dixital Madridiario.